Han Schuil (NL, 1958)
BFA Academie voor Beeldende Kunsten, Rotterdam (1979 – 1981)
De Ateliers ’63, Haarlem (1981 – 1983)
Koninklijke Subsidie voor de Schilderkunst (1983)
Hij had solo tentoonstellingen onder andere bij;
– Art & Project, Amsterdam (NL)
– via Centraal Museum Utrecht in Landhuis Oud Amelisweerd, Bunnik, Utrecht (NL)
– Galerie Hamish Morrison, Berlijn (DE)
– Museum Jan Cunen, Oss en Stedelijk Museum, Amsterdam (NL)
Het werk van Hans Schuil is opgenomen in publieke en privé collecties, onder andere Stedelijk Museum Amsterdam, Centraal Museum Utrecht, Kunstmuseum Den Haag, Museum Boijmans van Beuningen Rotterdam, Museum of Fine Arts Boston USA, Museum Voorlinden Wassenaar, Museum voor Moderne Kunst Brussel (BE), S.M.A.K. Gent (BE), AkzoNobel Art Foundation en Kunstcollectie ABN AMRO BANK.
Han Schuil woont en werkt in Amsterdam
De onderwerpen in het werk van Han Schuil komen voort uit het dagelijks leven: van details uit stripverhalen, luidsprekers, videospelletjes en computerbeelden tot wegmarkeringen, een schaatspak, infraroodfoto’s of MRI-scans. Aanvankelijk werkte Schuil op doek. Na experimenten op hout, blik en koper koos hij vanaf 1985, vanwege de gladde ondergrond, voor aluminium. Regelmatig spelen de vormen die aluminium aan kan nemen een bepalende rol in zijn werk, zoals de gevouwen randen of de naden en popnagels in het aluminium die soms dwars door het beeldvlak lopen. Schuil bewerkt met enige regelmaat het aluminium voordat hij het beschildert: deuken en gaten worden dan onderdeel van het beeld, waardoor het werk sculpturaal aanvoelt en steeds vaker nadrukkelijk de ruimte in komt. Verder is de chemie tussen de kleur en de gladde ondergrond van het schilderij belangrijk in zijn werk, omdat het aluminium een andere intensiteit geeft aan kleur. Om de spanning tussen de verf en het beeld verder te verhogen maakt hij gebruik van haarscherpe kleurvlakken die hij creëert met behulp van afplaktape, spuitbussen en marterharen kwasten. Deze spanning wordt nog verder opgevoerd door de precisie waarmee Schuil schildert, zoals bijvoorbeeld te zien is in de zachte overgangen – aangebracht met spuitbus – en de stippen die minutieus zijn geschilderd met extra fijne penselen. Ook worden glanzende en matte oppervlaktes tegen elkaar uitgespeeld en daartegenover, de strenge horizontale en verticale blokken die allemaal bijdragen aan de meditatieve en tijdloze spanning van het werk. Het resultaat lijkt op een beeld van het heelal met lichtgevende sterren en hemellichamen, iets dat lichtjaren van ons verwijderd is.
