Har van der Put (1960) studeerde aan de Koninklijke academie voor kunst en vormgeving in Den Bosch, nu de AKV St. Joost in Den Bosch. Zelf heeft hij er lesgegeven, maar dan op de vestiging in Breda. Na zijn academietijd is Van der Put veel oude meesters gaan bestuderen, waarbij hij vooral naar de lichtval en compositie keek. In zijn werk is een zekere melancholie aanwezig, zoals hij het zelf zegt:‘‘Het leven is hard, het leven is lijden, maar de wereld op zichzelf is mooi.’’ In zijn werk is de snelle schets te herkennen, waardoor het schilderen en het tekenen samenkomen. Zo weet hij in een paar streken al een duidelijk beeld neer te zetten door middel van zijn gebruik van licht en donker. Dit contrast is essentieel in zijn werk, door de licht accenten wordt de aandacht getrokken en de schaduwtinten geven juist vorm. Van een afstand is een herkenbare voorstelling te zien, bijvoorbeeld personen of ruimtes. Dichterbij het werk is alleen de beweging van de verf te zien.Van der Put werkt niet met een vast doel, maar hooguit met een ruw visioen. Hij houdt van een directe handeling. Hij werkt vooral in series van kleinere werken. Soms met één onderwerp zoals geparkeerde auto’s, wachtende soldaten, hotelkamers, schipbreuken en soms met uiteenlopende onderwerpen die samengesteld één coherent niet-narratief beeld vormen. Zijn kleurgebruik is donker, meestal zwarte en grijze tinten, incombinatie met wit. Voorheen werkte Van der Put wel met kleur, maar naarmate hij er steeds bewuster mee bezig was ging hij het fenomeen kleur steeds meer problematiseren en koos hij ervoor om zich volledig toe teleggen op zwart, grijs en wit.